Вас, хутчэй за ўсё, не здзівіць, што Плоскі свет зноў у небяспецы. Усё пачалося з таго, што назіральнікі за працай Сусвету ці папросту кажучы, яе рэвізоры, вырашылі, што свет занадта бязладны і таму павінен знікнуць. Каб не дапусціць гэтага ў Анк-Марпарк у тэрміновым парадку адпраўляюцца Смерць і яго ўнучка Сьюзен, Завіруха Лю Цзэ і яго вучань Лудд і вершнік Апакаліпсісу, ён жа малочнік Роні. Толькі ім пад сілу павярнуць назад кола гісторыі і выратаваць свет ад немінучай гібелі.
Таксама не прапусціце аўдыёкнігі, якія раней выйшлі, Тэры Пратчэта серыі «Смерць»: «Мор, вучань Смерці», «Змрочны жнец», «Соль музыкі», «Дзед Хрукус».
Выконвае: Аляксандр Клюквін
Copyright: © by Terry Pratchett «Тыеф з часу»
© тэкст Тэры Пратчэт «Злодзей часу»
© пераклад Таццяна Баравікова
©&℗ ІП Вараб’ёў В.А.
©&℗ ВД САЮЗ
— Акрамя таго, хоць апошні кароль Анк-Марпорка і не выглядаў як карцінка — асабліва пасля таго, як яму адсеклі галаву, бо ў такім выглядзе чалавек выглядае не лепшым чынам, нават калі да гэтага быў невысокага росту — усе пагадзіліся, што ён сабраў нядрэнную калекцыю. Нават просты люд шанаваў такія творы мастацтва, як «Тры голыя тоўстыя ружовыя жанчыны і адзін кавалак цюлю» мастака Краваткі або «Мужчына з вялікім фігавым лістом» скульптара Моветона. Акрамя таго, у горадзе з такой доўгай гісторыяй заўсёды назапашваецца куча мастацкага смецця, і каб не загрувашчваць вуліцы, патрабавалася нешта накшталт муніцыпальнага гарышча, каб усё гэта туды скласці. Так нарадзіўся Каралеўскі музей прыгожых мастацтваў.
— Сьюзен ведала аб існаванні чагосьці, званага Правіламі. Яны не існуюць у пісьмовым выглядзе — як не існуюць у пісьмовым выглядзе горы. Яны зашытыя ва ўсе прынцыпы працы сусвету значна шчыльней, чым простыя механічныя рэчы накшталт гравітацыі. Як бы ні быў ненавісны рэвізорам беспарадак, звязаны з узніклым у Сусвеце жыццём, Правілы забараняюць ім штосьці прадпрымаць з гэтай нагоды. З’яўленне чалавецтва аказалася для рэвізораў выратаваннем. Нарэшце з’явіўся біялагічны выгляд, які можна было ўгаварыць стрэліць сабе ў нагу.
— Сьюзен не магла ўзяць у толк, чаму Смерць пачасціўся сюды, у клуб. Вядома, ён валодаў многімі якасцямі джэнтльмена — валодаў загараднай сядзібай (у вельмі далёкіх і бяссонечных краях), адрозніваўся няўхільнай пунктуальнасцю, быў ветлівы з усімі сустрэчнымі — а сустракаў ён рана ці позна ўсіх, — добра, хоць і змрочна, апранаўся, адчуваў сябе як дома ў любым грамадстве і выдатна трымаўся ў сядле (апошняе нават увайшло ў прымаўку).
Адзіная рыса Смерці, якая не зусім укладвалася ў выяву джэнтльмена — ён быў шкілет з касой.
