Сярэбраны век падарыў свету плеяду дзіўных паэтаў. Ахматава, Мандэльштам, Цвятаева, Гумілёў, Блок… Ці то час быў такі незвычайны, ці то светабудова на імгненне замарудзілася, і тэорыя верагоднасцяў празявала гэта неверагоднае супадзенне. Але, так ці інакш, пачатак дваццатага стагоддзя — гэта час феерверка, святочнага салюту ў свеце рускай паэзіі. Зоркі ўспыхвалі і згасалі, пакідаючы пасля сябе вершы — вядомыя і не вельмі. Адзін з самых недаацэненых аўтараў таго часу — паэт
М. Забалоцкі. Усе ведаюць, што Ахматава — геній, але не кожны можа працытаваць яе вершы. Тое ж тычыцца і Блока ці Цвятаевай. А вось творчасць Забалоцкага ведаюць практычна ўсё – але многія паняцці не маюць, што гэта менавіта Забалоцкі. «Зацалаваная, зачараваная, з ветрам у полі…», «Душа павінна працаваць…» і нават «Коця, кацечка, каток…». Усё гэта — Забалоцкі Мікалай Аляксеевіч. Вершы належаць яго пяру. Яны сышлі ў народ, сталі песнямі і дзіцячымі калыханкамі, імя аўтара ператварылася ў лішнюю фармальнасць. З аднаго боку — самае шчырае прызнанне ў каханні з усіх магчымых. З іншага — абуральная несправядлівасць у адносінах да аўтара.
Вечар на Ацэ
У гэтым гаі
Голас у тэлефоне
Гарадскія слупкі
Дзяцінства
Жонка
Завяшчанне
Ядлаўцовы куст
Не дазваляй душы ленавацца
Начны сад
Аблятаюць апошнія макі
Самотны дуб
Аб прыгажосці чалавечых асоб
Партрэт
Апошняе каханне
Прызнанне
Развітанне з сябрамі
Сон
Старая акторка
Старая казка
Каля грабніцы Дантэ
Я не шукаю гармоніі ў прыродзе
Я выхаваны прыродай суровай
Мікалай Аляксеевіч Забалоцкі нарадзіўся 7 мая 1903 г. у Казані ў сям’і агранома. Вучыўся ў сельскай школе, затым у рэальнай вучэльні горада Уржума.
Пісаць вершы пачаў у дзяцінстве. У 1929 г. выйшаў першы зборнік паэта «Стоўбцы», які выклікаў, па яго ўласных словах, «прыстойны скандал» і які прынёс яму папулярнасць. У 1938 г. Забалоцкі быў арыштаваны па ілжывым палітычным абвінавачанні. Знаходзячыся ў зняволенні, ён працягваў пісаць, зрабіў вольны пераклад «Слова пра паход Ігаравы». Пасля вызвалення ў студзені 1946 г. прыехаў у Маскву. Забалоцкаму належаць таксама шматлікія пераклады з нямецкай, венгерскай, італьянскай, сербскай, таджыкскай, узбекскай, украінскай моў.
Апошні яго верш — «Не дазваляй душы ленавацца…».
Памёр 14 кастрычніка 1958 г. у Маскве; пахаваны на Новадзявочых могілках.
© М. Забалоцкі (спадчыннікі)
©&℗ ІП Вараб’ёў
©&℗ ВД САЮЗ
У рэлізе выкарыстаны матэрыялы артыкула Ю. Давыдавай.
