І бізуном вогненнай узнялося абурэнне —
Здрадзе такому няма прабачэння.
Здрада блізкіх параніць мацней за ўсё. Давер — далікатная рэч, і разбіць яго вельмі лёгка. Значна складаней потым склеіць. Я перажыла здраду маці і жаніха, утаймавала прачнуўшыся дарунак Вогненнай ведзьмы і выбрала шлях следчага, а не прыгожай лялячкі-пустышкі з багатым пасагам. Я нават з’ехала далей ад роднага горада, абрываючы канчаткова ўсе сувязі з мінулым і пачынаючы жыццё нанава. І ўсё б нічога, калі б у ёй раптам не з’явіўся настырны тып, з якім, нажаль, прыходзіцца працаваць. А яшчэ, нечакана, расследаванне незвычайнай смерці ў гарах абрасло такімі падрабязнасцямі, што не да ўласных праблем з напарнікам. І ўжо чаго я сапраўды не чакала, дык гэта шкілетаў у сваёй шафе, звязаных з маім паходжаннем. Увогуле, водпуск атрымаўся ва ўсіх сэнсах…
© К. Стрэльнікава, 2018
© ТАА «Выдавецтва АСТ», 2018
© & ℗ ТАА «Аўдыёкніга», 2018
Прадзюсар аўдыёзапісу: Таццяна Плюта
