Читать описание книги
— Значыць, вы мяркуеце, Бэзiл, што адзiн толькi Бог бачыць душу чалавека? Зніміце гэта покрыва, і вы ўбачыце маю душу — У голасе яго гучала халодная горыч.
— Вы звар’яцелі, Дорыян. Ці ламаеце камедыю? — буркнуў Халуорд, нахмурыўшыся.
— Не хочаце? Ну, дык я сам гэта зраблю. — Дорыян сарваў покрыва з жалезнага дубца і кінуў яго на падлогу.
Крык жаху вырваўся ў мастака, калі ён у паўзмроку ўбачыў жудасны твар, насмешліва ўхмыляўся яму з палатна. У выразе гэтага твару было нешта абурала душу, якое напаўняла яе агідай.
Сілы нябесныя, але гэта ж твар Дарыяна!
Слушать книгу
20 секунд
Часто задаваемые вопросы