Кніга «НАШЫ ЗА МЯЖОЙ» [1890] да рэвалюцыі вытрымала 27 выданняў. Затым доўга не выдавалася — ездзіць за мяжу было не модна. У наш час выдавец Захараў даў кнізе 28-е, а студыя «АРДЫС» — 29-е жыццё.
У кнізе распавядаецца, як малады купец вырашыў з’ездзіць у Парыж на Сусветную выставу: падняцца на новенькую Эйфелеву вежу, паглядзець на «дзікіх», ну і па сваёй ліннай справе аб навінках пазнаць. Ён сабраў валізкі, узяў пад руку жонку, прыхапіў пярыну, сеў у цягнік і паехаў — балазе, сродкі дазвалялі…
Цяпер мала хто ездзіць у Парыж на цягніку, але лейкінскія жартаўліва-іранічныя каментары да паводзін нашых за мяжой не пакінуць вас абыякавымі, балазе цяга да трагікамічных прыгод у нашых суайчынніках невычэрпная.
Лейкін Мікалай Аляксандравіч [1841–1906] — гумарыст 80-х гг. XIX стагоддзі. Пісьменнік вялізнай пладавітасці – аўтар некалькіх тысяч сцэн і апавяданняў. Нарадзіўся ў купецкай сям’і. Служыў у розных камерцыйных прадпрыемствах. З 60-х гг. аддаўся цалкам літаратурнай дзейнасці. Супрацоўнічаў у часопісах «Іскра», «Бібліятэка для чытання», «Сучаснік», «Айчынныя запіскі». З 70-х гг. працаваў галоўнай выявай у «Пецярбургскай газеце». З 80-х гг. стаў рэдактарам і выдаўцом часопіса «Осколки».
Фабульнай крыніцай шматлікіх твораў Лейкіна – гумарыстычных апавяданняў («Нашы забаўнікі», «Блазне гарохавыя»), раманаў («Стукін і Крыштальнікаў», «Сатыр і німфа», «Нашы за мяжой») – з’яўляліся норавы купецтва Гасцінага і Апраксінскага двароў7 80-х гг. Купецкі побыт Лейкін маляваў з пункту гледжання ліберальнага буржуа, карыстаючыся невычэрпным запасам смяхотных палажэнняў, карыстаючыся прыёмамі знешняга бытапісацтва, часта звяртаючыся да шаржу і карыкатуры.
Малюючы хрэсьбіны, вяселлі, масленіцы, замежныя вандроўкі сваіх смяхотных герояў, Лейкін задавальняў попыту мяшчанска-абывацельскай масы чытачоў на лёгкае забаўляльнае чытанне. Разам з гэтым Лейкін дагаджаў і густам часткі буржуазнай інтэлігенцыі, якая лічыла, што яна ўжо «культурная» і высока ўзнялася над цемрай лейкінскіх герояў.
