Няпроста адкрыць сваё сэрца для кахання, як складана паверыць людзям, калі цябе так часта падманвалі і здраджвалі.
Ці магчыма пражыць усё жыццё, так і не спазнаўшы гэтага цудоўнага пачуцця?
Ці можа жанчына з такім няпростым лёсам усё ж спадзявацца на шчасце…
Спачатку Ліду кінула маці — проста з’ехала і не вярнулася, пакінуўшы дачку на выхаванне бабулі ў глухой вёсцы.
Так дзяўчынка і расла — з цвёрдым перакананнем, што нікому не патрэбна. Потым яе кідалі мужчыны — гэтак жа, як у свой час маці: нечакана, подла, несправядліва. Так, што кожны раз хацелася крычаць: «Мой мілы, што табе я зрабіла?» А нічога не зрабіла. Проста была запраграмавана на адзіноту, нуду, няўдалае жыццё. Яе, нібы Кая ў «Снежнай каралеве», зачаравалі, замарозілі сэрца. І Ліда не сумнявалася, што размарозіць яго нельга. Ды яна і не хацела — жыць з лядышкай замест сэрца нават зручна: ні пакут сумлення, ні пакут. І кахання таксама няма каб потым не расчароўвацца.
Аднаго Ліда не ўлічыла — без кахання жыць немагчыма. І яна абавязкова прыходзіць — нават калі ты адчайна ёй супраціўляешся.
©Мятліцкая М., 2016
©Афармленне. ТАА «Выдавецтва «Э», 2016
© & ℗ ТАА «Аўдыёкніжка», 2017
Прадзюсар аўдыёзапісу: Таццяна Плюта
