П’есы Яўгена Львовіча Шварца аднолькава любімыя і дзецьмі, і дарослымі па кнігах, спектаклях і экранізацыях: “Папялушка”, “Снежная каралева”, “Цень”, “Звычайны цуд”. Гэта не столькі казкі, колькі філасофскія прыпавесці пра каханне і нянавісць, дабро і зло, у якіх незвычайнае, казачнае спалучаецца з рэальным, вядомым.
П’еса «Цмок» у савецкія часы мела славу дысідэнцкай. Каб забіць дракона трэба, перш за ўсё, перамагчы дракона ў самім сабе. Небяспечны для сталінскага рэжыму сэнс казкі пераважыў ляжалыя на паверхні асацыяцыі з фашызмам, і п’еса была забаронена на доўгія гады.
Сёння п’есу Шварца можна ўспрымаць і як вострую палітычную сатыру, і як рамантычную любоўную драму. А можна проста атрымліваць асалоду ад кожным словам бліскучага тэксту, адкрываючы ў казцы першакрыніца мноства даўно знаёмых крылатых выразаў.
