У сакавіку 45-гады, калі нашы войскі вызвалялі Венгрыю, адбыліся падзеі, якім нават сёння немагчыма даць хоць нейкае разумнае тлумачэнне, якія немагчыма зразумець, хаця гэта чыстая праўда, усё так і было…
Рота салдат раскватаравалася ў старадаўнім замку графа, які ўцёк на Захад. Бо тут меркавалася адкрыць музей, камандзіру роты Кірылу Кандрашыну было строга загадана захаваць усе культурныя каштоўнасці замка, а асабліва – дзве старадаўнія карціны: сонечны пейзаж з паляўнічай хаткай і партрэт дзіўна прыгожай маладой жанчыны.
Бліжэй да паўночы, калі ротны ўжо рыхтаваўся да сну ва ўтульнай графскай спальні, дзе віселі тыя самыя асабліва каштоўныя палотны, і пачало адбывацца нешта невытлумачальнае.
Напэўна, уся справа была ў сярэбраных распяцці і медальёне, замацаваных на рамах карцін. Яны стрымлівалі невядомыя сілы, гатовыя выплеснуцца з карцін вонкі. І варта было іх толькі прыбраць, як знікала нябачная грань, якая раздзяляе стагоддзі…
Аўтар кнігі, калі яшчэ быў дзіцем, часта слухаў апавяданні бацькі, Аляксандра Бушкова-старэйшага, удзельніка Вялікай Айчыннай вайны, і фантазія выносіла хлопчыка ў дзіўныя, нязведаныя светы, напоўненыя цудамі, ведзьмакамі і ўсякай чартаўшчынай, і шматлікае з таго, што ён пачуў, што яго захапіла і здзівіла да крайнасці, легла потым у аснову яго кніг з серыі «Непазнанае».
