Калі мяне пакінулі на другі год у Акадэміі смерцяў, я і не думала, чым гэта можа пагражаць. А аказалася — педагагічнай дзейнасцю, новай тэмай дыплома і новымі непрыемнасцямі. Па-іншаму ў мяне, Джульеты Мор, проста не бывае, і нават закаханы (ці амаль закаханы) рэктар не выратуе.
Каб усё ж такі стаць дыпламаванай смерцю, мне не толькі давядзецца напісаць новую навуковую працу, але і прайсці выкладчыцкую практыку ў родных сценах Акадэміі. Мала мне было ўпушчанага сакрэту неўміручасці, дык яшчэ і прыйдзецца неяк удзёўбваць каштоўныя веды падрастаючаму пакаленню. Якое, дарэчы, актыўна супраціўляецца.
Але раз студэнты паклалі на мае заняткі касу, давядзецца асабістым прыкладам даказаць ім, што вучэнне — святло, а невучэнне — смерць без дыплома.
